"هفته فیلم" سفارت اتریش و بازارچه خیریه‌ای که برگزار نشد!

از روز شنبه در مقر تابستانی سفارت اتریش در نیاوران، یک هفته فیلم اروپا با شرکت شش فیلم از کشورهای اتریش، جمهوری چک، فنلاند، آلمان، هلند و سویس آغاز شده است. فیلم‌های این جشنواره کوچک که برای اولین بار بعد از انقلاب رخ داده، در "فضای باز" حیاط سفارت به نمایش درمی‌آیند. فیلم امشب ، روبان سفید اثر میشائل هانکه است که قبلا جایزه نخل طلای کن را برده و مثل شب‌های دیگر نمایشش از ساعت 20 آغاز می شود. فیلم‌های فردا شب و پس‌فردا شب عبارتند از:جنگ در زمستان(هلند)و ویتوس(سویس). هفته فیلم رایگان است و ورود عموم برای تماشای فیلم‌هادر خیابان مقدسی-زمانی آزاد است.
اما این هفته فیلم درست بعد از بازار خیریه آثار هنری روز جمعه آغاز شد. این بازار خیریه که توسط سفارت اتریش در تجریش برگزار شد، متاسفانه با حضور بیش از ده اتومبیل پلیس که به بهانه بدحجابی کسی را به مکان بازار راه نمی‌دادند و از مهمانان فیلمبرداری می‌کردند، نیمه‌کاره ماند.

نام این بانوی هنرپیشه را به‌خاطر بسپارید: ژولیت بینوش!

در شرایطی که هیچ فیلمساز اهل وطنی حاضر به حمایت مستقیم از جعفر پناهی در زندان نشد، صدایی از خانه شرم‌آور سینما به‌عنوان متولی صنفی سینمای کشور درنیامد و همه دست به عصا به اعتراض‌های پراکنده دل‌خوش کرده بودند، زن هنرپیشه‌ای که هرگز با جعفر در فیلمی بازی نکرده بود و نه هم‌نژادش بود و نه هم‌وطن و هم‌زبانش، کاری کرد کارستان. ژولیت بینوش هنگامی که همه دوربین‌های رسانه‌های جهان به سویش نشانه رفته بودند، روی مقوای بزرگی نوشت:" جعفر پناهی" و آن را تمام قد به دست گرفت و به‌سوی صحنه رفت تا جایزه‌اش را دریافت کند. بلافاصله عکس‌های او با نام جعفر پناهی در همه دنیا مخابره شد تا جمهوری اسلامی به اشتباه بزرگ استراتژیکش پی ببرد و دیگر هوس بازی کردن با دم شیر به‌سرش نزند!
برای من از امروز ژولیت بینوش نه یک بازیگر خوب بلکه انسان بزرگی است که شرف و غیرتش تن آدمی را می‌لرزاند. از امروز ژولیت خواهر و هم‌وطن من افتخاری من است؛ چون کاری کرد که سایر هم‌وطنان جعفر جراتش را نداشتند. حرکت ژولیت بینوش در کنار کنفرانس مطبوعاتی کیارستمی و مصاحبه ژیل ژاکوب درباره پناهی، چنان فشاری به حکومت کودتا وارد آورد که چاره‌ای جز آزاد کردن جعفر برایش باقی نماند. آرزو دارم روزی او را ببینم، تمام قد مقابلش خم شوم تا ابراز ارادت هم‌وطنانم را اظهار کنم.

کیارستمی در کن: باز هم می بوسم!

عباس کیارستمی در صدای امریکا گفت که اگر مثل سال 1997 موقعیتی برایش مشابه پیش بیاید، طرفش را خواهد بوسید!
ماجرا ازین قرار است که در سال 1997 وقتی کیارستمی برای فیلم طعم گیلاس به روی صحنه رفت، مجبور شد صورت کاترین دونوو را هنگام دریافت جایزه نخل طلای کن ببوسد. امسال در موقعیت مشابه کیارستمی چه خواهد کرد؟ کیارستمی اظهار کرده که اتفاقا به این موضوع فکر کرده؛ اگر نه برای نخل طلای فیلم خودش، رونوشت برابر اصل، که برای جایزه بازیگر زنش ژولیت بینوش! کیارستمی می گوید که در مقابل احساسات ژولیت نمی تواند بی تفاوت باشد. او می گوید:"مشکل اینجاست که چون در شریعت ما بوسیدن بد است، اگر این کار را کنم عده ای را در ایران می رنجانم. اگر هم طبق رسم کشور فرانسه عمل نکنم و نبوسم، عده ای را در فرانسه رنجانده ام، به اضافه خودم! پس می بوسم!" کیارستمی می گوید:" بوسیدن در اینجا هیچ حسی ندارد و فقط ادای ادب و احترام است."
یکی از تلخ ترین و شرم آورترین خاطرات تاریخ سینمای کشور مربوط به زمانی بود که کیارستمی با نخل طلا به ایران آمد، اما به جای مردم و مسئولین، چماقداران گروه فشار در فرودگاه منتظرش بودند. می گویند اطلاعاتی ها با چنان خشونتی کیارستمی را به داخل خودروی خود انداختند که دست کمی از گروه فشار نداشت.

کیارستمی:هرگز در فیلم‌هایم زنی را با حجاب در خانه اش نشان نداده‌ام!

عباس کیارستمی در مصاحبه ای با صدای امریکا در حاشیه جشنواره کن به نکات جالبی اشاره کرد؛ از جمله اینکه همیشه با محدودیت بزرگ شده است، اما هرگز با محدودیت هایی که به آنها باور نداشته، عمل نکرده است. به عنوان نمونه من هرگز در فیلم هایم زنی را با روسری درخانه اش نشان نداده ام چون واقعی نیست و به آن در سینما باور ندارم. کیارستمی در مورد همکاری با ژولیت بینوش گفت:"شنیده بودم که ژولیت هنگام دریافت جایزه اسکار گفته بود دوست دارد به جای هالیوود با کیارستمی کار کند! من هم تا فرصت ساخت این فیلم پیش آمد، با ژولیت تماس گرفتم و باید بگویم که راحت ترین فیلم برایم بود." او نام فیلمش رونوشت برابر اصل را به دلیل بازسازی فیلم سفر به ایتالیا ساخته روبرتو روسلینی خواند.